To szybki i dość prosty sposób pokonania ściany w dół. Linę należy dobrze umocować przekładając ją przez krawędź ściany, żeby swobodnie zwisała. Na linie zjeżdża się w tak zwanym kluczu zjazdowym. Lina musi przechodzić pod prawym udem, w skos przez pierś nad lewym ramieniem i z tyłu pleców. Lewą ręką chwyta się koniec liny przechodzący między nogami, a prawą – zwisający w dół. Prawa ręka jest ręką blokującą. Zbliżając ją do siebie zwiększa się kąt opasania, a zmniejsza prędkość zjazdu, oddalając – odwrotnie. Lewa ręka – prowadząca pomaga utrzymać właściwą pozycję ciała, nie wolno nią kurczowo ściskać liny. Przy zjeździe pozycja ciała musi być możliwie wyprostowana; nogi lekko rozstawione powinny dotykać skały. Dobrze jest starać się „schodzić” po ścianie drobnymi kroczkami.
Zjazd – Prawa ręka kontroluje prędkość zjazdu.
WYCIĄG WSPINACZKOWY
Jeśli zachodzi konieczność pokonania ściany wyższej niż długość liny, trzeba wspinać się etapami – od jednego stanowiska asekuracyjnego do drugiego. Etapy te, nie przekraczające długości liny, nazywane są wyciągami.
1 Prowadzący wspina się najłatwiejszą i najbezpieczniejszą drogą. Przed trudnymi miejscami może wkładać w szczeliny heksy lub inne kostki asekuracyjne i łączyć je z liną za pomocą karabinka, tworząc przelotowy punkt asekuracyjny. W razie odpadnięcia takie punkty skracają długość lotu. Stojący na dolnym stanowisku asekuruje prowadzącego podając mu linę.
2 Po osiągnięciu odpowiedniego miejsca do założenia stanowiska prowadzący zakłada autoasekurację i ściąga asekuranta, który rozpoczyna wspinaczkę likwidując po drodze punkty asekuracyjne założone przez prowadzącego. Stojąc na górnym stanowisku, asekuruje podchodzącego wybierając w miarę potrzeby luz. Gdy obaj wspinacze stoją na górnym stanowisku, można rozpocząć nowy wyciąg.
WYCIĄG WSPINACZKOWY
