Ognisko w obozowisku jest niemal najważniejszym jego elementem. Daje ciepło, pozwala przygotować gorącą strawę i, co niesłychanie ważne, ogromnie podnosi na duchu. Poza tym ogień odstrasza drapieżne zwierzęta i dokuczliwe owady. Ciepłe pożywienie sprawia, że zawarte w nim kalorie starczają nam na dłużej. Ugotowany na ognisku niejadalny proszek zamienia się w aromatyczną zupę. Nad ogniskiem można też wysuszyć ubranie i buty. Do rozpalenia ogniska potrzeba hubki, chrustu lub innego materiału na podpałkę oraz grubszego drewna. Aby ognisko się paliło, potrzeba tlenu, w którym zachodzi spalanie. Najlepszym materiałem opałowym są suche, stojące drzewa; jeśli w pobliżu są tylko martwe drzewa leżące na ziemi, wykorzystaj jedynie gałęzie.

HUBKI Z RÓŻNYCH MATERIAŁÓW

Mech
Zielony, wilgotny mech nie nadaje się na hubkę; natomiast suchy i gęsty jest doskonały. Kępy mchu rosną na pniach drzew i w miejscach podmokłych. Wilgotny mech trzeba przed użyciem wysuszyć na słońcu.

Huba
Rosnące na drzewach grzyby, zwane hubami, mają wodoodporną skórkę i pełen miąższu suchy środek, który łatwo się tli. Od wieków był on używany do rozniecania ognia za pomocą krzesiwa. (Od huby pochodzi nazwa hubka). Miękki i suchy środek wydobywa się spod skóry nożem.

Suche liście
Nawet w bardzo wilgotnych lasach można znaleźć mnóstwo suchych, opadłych liści. Suche liście od razu pakuj w szczelną, plastikową torbę, żeby nie zwilgotniały.

Siano
Wiązka suchego siana łatwo zajmie się nawet od jednej iskry i szybko zaczyna się palić wysokim płomieniem .

PRZYGOTOWANIE HUBKI

Struganie
Z suchych patyczków lub kawałków kory można przygotować hubkę strugając je scyzorykiem na możliwie drobne okruchy. Tak przygotowany, sproszkowany materiał najlepiej przechowywać w małym woreczku.

Dłubanie
W materiale, z którego chcemy zrobić hubkę, na przykład kawałku huby, należy wyżłobić niewielkie wgłębienie i je pogłębić. Drobiny grzyba gromadzące się na dnie wgłębienia są pierwszorzędną hubką, która powinna łatwo zacząć się tlić.

Kruszenie
Materiał na hubkę musi być roztarty, żeby mógł się zatlić od najmniejszej iskry. Najlepiej rozetrzeć go w palcach lub pocierając kamień.